Jasir Arafat

Jasir Arafat
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1929
Kair

Data i miejsce śmierci

11 listopada 2004
Clamart

1. Prezydent Autonomii Palestyńskiej
Okres

od 20 stycznia 1996
do 11 listopada 2004

Przynależność polityczna

Al-Fatah

Poprzednik

urząd utworzony

Następca

Rauhi Fattuh (p.o.)

Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny
Okres

od 4 lutego 1969
do 29 października 2004

Poprzednik

Jahja Hammuda

Następca

Mahmud Abbas

podpis
Odznaczenia
Order Lwa Białego I Klasy (CSRS) Krzyż Wielki Orderu Dobrej Nadziei (RPA) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy
Ilustracja
naczelny dowódca sił zbrojnych
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1929
Kair

Data śmierci

11 listopada 2004

Przebieg służby
Formacja

Organizacja Wyzwolenia Palestyny

Główne wojny i bitwy

I wojna izraelsko-arabska,
kryzys sueski,
Czarny Wrzesień,
wojna domowa w Libanie,
operacja Litani,
wojna libańska,
operacja Drewniana Noga,
pierwsza intifada,
intifada Al-Aksa,
operacja Ochronna Tarcza

Jasir Arafat (arab. ‏ياسر عرفات‎; ur. 24 sierpnia 1929 w Kairze jako Muhammad Abd ar-Rahman Abd ar-Ra’uf Arafat al-Kudwa al-Husajni, znany także jako Abu Ammar, zm. 11 listopada 2004 w szpitalu wojskowym Percy w Clamart)[1] – polityk palestyński i przywódca tamtejszego ruchu wyzwoleńczego[2][3]. Jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych polityków arabskich na świecie[4][5].

Urodził się w Kairze. Z wykształcenia inżynier (ukończył studia na Uniwersytecie Kairskim). W latach 1952–1956 przewodniczący Ligi Studentów Palestyńskich. W 1956 roku wziął udział w wojnie sueskiej. W 1957 roku wyjechał do Kuwejtu, gdzie pracował jako inżynier. W 1958 roku współzałożyciel al-Fatah (Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego) i jej przewodniczący. W kolejnych latach organizował palestyńską partyzantkę w Jordanii. W 1968 roku wszedł do Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) na czele której stał w latach 1969–2004. Po 1970 roku opuścił Jordanię po porażce w wojnie z tamtejszym rządem (Czarny Wrzesień). Wraz ze strukturami OWP przeniósł się do Libanu. W 1974 roku stanął na czele palestyńskiej delegacji na XXVII sesję ONZ, na której uznano OWP za jedyne legalne przedstawicielstwo narodu palestyńskiego (uzyskał dla OWP status obserwatora przy ONZ)[2][3].

W 1982 roku w wyniku wojny libańskiej, opuścił Liban i założył nową kwaterę OWP w Tunisie. W 1988 roku ogłosił utworzenie państwa palestyńskiego i powołał rząd emigracyjny. W 1989 roku wybrany przez emigracyjny parlament na prezydenta. Na przełomie lat 80. i 90. rozpoczął rozmowy pokojowe z Izraelem. Porozumienia zawarte w Oslo w 1993 roku dały początek Autonomii Palestyńskiej w Gazie i na Zachodnim Brzegu. W uznaniu prowadzonych przez niego rozmów pokojowych otrzymał w 1994 roku Pokojową Nagrodę Nobla[2][3].

Proces pokojowy w praktyce wstrzymało powstanie rządu Binjamina Netanjahu. W latach 2001–2002 więziony przez władze izraelskie w swojej kwaterze w Ramallah. W ostatnich latach życia jego popularność w społeczeństwie palestyńskim malała, głównie w wyniku działań grup ekstremistycznych, które okazały się bardziej skuteczne i reprezentatywne dla ruchu palestyńskiego. Zmarł w 2004 roku[2][3].

  1. Arafat od tłumaczki.
  2. a b c d Kadafi Muammar al-. portalwiedzy.onet.pl. [dostęp 2016-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)]. (pol.).
  3. a b c d Kaddafi, Al- Mu’ammar, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-10-01].
  4. Co zabiło Arafata?. Filmy dokumentalne w PLANETE [online], www.planeteplus.pl [dostęp 2020-02-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-24] (pol.).
  5. Yasser Arafat - From agreement to the second intifāḍah, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-02-05] (ang.).