Robert II Stewart

Robert II
Ilustracja
Podobizna Roberta II na jego pieczęci wielkiej
Wizerunek herbu
Król Szkocji
Okres

od 22 stycznia 1371
do 19 kwietnia 1390

Koronacja

26 marca 1371

Poprzednik

Dawid II

Następca

Robert III

Dane biograficzne
Dynastia

Stuartowie

Data i miejsce urodzenia

2 marca 1316
Paisley

Data i miejsce śmierci

19 kwietnia 1390
Dundonald

Miejsce spoczynku

Opactwo w Scone

Ojciec

Walter Stuart

Matka

Małgorzata Bruce

Małżeństwo

Elżbieta Mure
od 1336
do 1355

Dzieci

Jan, Walter, Małgorzata, Robert, Maria Joanna, Aleksander, Joanna, Izabela, Katarzyna, Elżbieta

Małżeństwo

Eufemia de Ross
od 2 maja 1355
do 1386

Dzieci

Dawid, Walter, Egidia, Elżbieta

Robert II (ur. 2 marca 1316 w Paisley, zm. 19 kwietnia 1390 w Dundonald) – król Szkocji 1371–1390; pierwszy władca z dynastii Stuartów.

Syn lorda Waltera Stewarta (ok. 1296–1327), noszącego tytuł Wielkiego Stewarda Szkocji i Marjorie Bruce, córki króla Roberta I Bruce'a[1].

14 października 1318 Robert objął prawo dziedziczenia po swoim dziadzie w wyniku śmierci stryja matki, Edwarda, króla Irlandii i następcy tronu Szkocji. Jeszcze w tym samym roku parlament potwierdził to prawo, jednak nigdy nie udzielił poparcia dla roszczeń irlandzkich zgłaszanych w imieniu Roberta przez jego ojca. Utracił prawo dziedziczenia po dziadzie wraz z narodzinami wuja Dawida II (1324). Jednak w lipcu 1326 Walter Stewart uzyskał w parlamencie zapewnienie sukcesji szkockiej dla syna w przypadku wygaśnięcia dynastii Bruce.

Po śmierci ojca (1327) Robert został dziedzicznym stewardem Szkocji, walczył przeciwko uzurpatorowi Edwardowi Baliolowi[2] (syn króla Jana), który wykorzystując małoletniość Dawida II wysunął pretensje do tronu.

Siły pretendenta zadały ciężkie klęski regalistom w bitwach pod Dupplin Moor (11 sierpnia 1332) i Halidon Hill (19 lipca 1333). W obu starciach uczestniczył pełnoletni już Robert, prowadząc wojska królewskie jako następca Dawida. Siły Edwarda stopniowo przejmowały kontrolę nad państwem, spychając zwolenników króla na północ kraju. Sam Robert uszedł do Dumbarton, gdzie znajdował się wraz z królem. W maju 1334 Dawid znalazł schronienie we Francji.

W latach 1338-1341 Robert był regentem Szkocji w imieniu nieobecnego króla Dawida II, po powrocie króla i nieudanym ataku na Anglię, gdzie Dawid dostał się do niewoli (Robert był oskarżany, że nie udzielił królowi pomocy podczas bitwy pod Neville Cross[1][2]), ponownie został regentem (1346-1357)[2].

Po bezpotomnej śmierci Dawida II (1371) wybrany na króla Szkocji, w następnym roku zawarł sojusz z Francją i wznowił wojną z Anglią[1][2]. Robert starał się wzmocnić władzę królewską, popierał członków swojego rodu, przez co popadł w konflikt z innymi możnymi klanami (MacDonald, Gordon, Douglas, Dunbar)[2].

W 1388 pod Otterburn pokonał Anglików, jednak rok później wobec choroby przekazał rządy regentowi, którym został jego syn Jan[2]. Zmarł 19 kwietnia 1390[1].

  1. a b c d Rajman 2006 ↓, s. 807-808.
  2. a b c d e f Hertmanowicz-Brzoza i Stepan 2005 ↓, s. 510.